Elke eerste maandag van de maand is het weer tijd voor een #mythbustingmonday. Vandaag, een dag te laat (oeps), een ‘mythe’ welke erg subjectief is. Daarom ben ik vooral benieuwd wat jullie vinden, dus lees verder en laat het weten in de comments!
"Het paard moet altijd beide oren naar voren hebben op de foto"
Ik denk dat deze mythe voortkomt uit het idee dat een blij paard altijd beide oren naar voren heeft.
Natuurlijk vind ik bij de meeste foto’s een paard met de oren naar voren ook het mooiste: het staat oplettend, attent en inderdaad… happy! De oren strak naar achter, plat in de nek, zijn voor ons paardenmensen natuurlijk ook een duidelijk signaal: niet goed, en het paard is niet blij. Maar daar tussen is nog een hele wereld aan nuance, welke we misschien soms vergeten.
Want zoals veel van ons waarschijnlijk ook wel eens gezien hebben, kan een gespannen of zelfs angstig paard zeker óók de oren naar voren hebben, terwijl een ontspannen of slapend paard de oren kan laten afhangen. Van die twee is waarschijnlijk het tweede paard ‘gelukkiger’ dan die uit het eerste voorbeeld. En zelfs een paard in vrijheid in de wei staat niet constant met de oren strak naar voren, maar zal zowel tijdens het rusten als tijdens het grazen de oren vaker afdraaien. Net als een paard dat overigens op zijn omgeving let en niet op één punt gefocussed is. En in actie gaan de oren soms alle kanten uit!
Dit is waarom ik het soms natuurlijker kan vinden wanneer de oren van een paard níet strak vooruit staan op een foto.
Bijvoorbeeld bij foto’s van mens en paard samen kan ik de oren gericht naar de persoon of juist wat afhangend erg liefdevol vinden, omdat het meer rust uitstraalt dan de oren strak naar voren. Zoals bij deze voorbeeldfoto, genomen bij Paard in Nood Spanje. Een oprecht, liefdevol en rustig moment.
De oren naar voren kunnen bij zo’n beeld juist afdoen aan deze rust en puurheid. Daarbij zie je soms dat een paard duidelijk meer op iets op de achtergrond gericht is (bijvoorbeeld een voorbijgaand paard, hinnikgeluid of iets spannends) in plaats van op de persoon. De connectie voelt dan minder oprecht.
Waar ik wel altijd op probeer te letten bij foto’s van mens en paard samen, is of de uitdrukking verder ook niet over gaat in frustratie. Soms zie je dit terug bij foto’s waarbij het paard met een snoepje in een knuffel wordt ‘gelokt’ – voor sommige paarden werkt dit, maar sommigen vinden dit echt niet prettig. Hierbij kijk ik naar de volledige uitdrukking van een paard: van strakke rimpels boven de ogen of oogwit, tot een gespannen mond of zelfs opgetrokken mondhoeken.
Maar een portret van een paard zelf, zonder persoon erbij, vind ik in de regel mooier met de oren naar voren. Daarbij kijk ik wel naar de verdere houding van het paard: zet hij zich niet schrap of heeft hij veel spanning in het lijf, en hoe staan de ogen? Betekenen de oren naar voren juist oplettendheid en nieuwsgierigheid, of meer spanning?
Tot slot kan ik in een wat meer kunstzinnige compositie juist het dynamisch orenspel van paarden erg mooi vinden: het zijn de oren zoals ze van nature bewegen, en niet uitsluitend naar voren.
Want uiteindelijk gaat het om het totaalplaatje, en zijn de oren daar slechts één onderdeel van. Misschien moeten we daar ook niet té veel de focus op leggen, maar verder kijken dan dat.
En wat vinden jullie?
